Titill sýningarinnar „Landsleg“ er forn mynd hugtaksins landslag og vísar til þess þegar við skynjum umhverfi okkar bara til að skynja og finnum fyrir tengingu við það líkt og þegar við vorum fóstur í móðurkviði, í fullkomnu samræmi við umhverfið. Getur verið að vitund okkar um okkur sjálf og tengsl okkar við umhverfið hafi myndast þar, þar sem við vorum ekki aðgreind frá því, þar sem lög skynjana, heyrn, sjón, snerting, hreyfing vöfðust hver um aðra innra með okkur og mynduðu mynstur, safn minninga? Hætti slíkt skynsvið að vera til þegar við fæddumst eða fylgir það okkur? Er það að vera í veröldinni sem skynjandi og hugsandi vera kannski eins og að vera fóstur fljótandi um í legvatni, þannig að áhrif þess hvernig við hreyfum okkur um umhverfið bylgist út í það og bylgjur sem aðrir koma af stað hreyfi við okkur? Gleymum við kannski að veita slíku skynsviði athygli, að hlusta á þessa óljósu vitund um órjúfanleg tengsl okkar við umhverfið? Þegar við hrífumst á djúpan hátt af landslagi og finnum fyrir tengingu við það, höfum við þá opnað fyrir þessa líkamlegu skynjun líkt og þegar við vorum fóstur í legi móður okkar? Víkur þá sjálfið sem hugsar og skilur allt út frá eigin hagsmunum til hliðar um stund þannig að við upplifum viðfang fegurðarinnar eins og það er í sjálfu sér? Getum við víkkað skilning okkar á okkur sjálfum, þessum líkamlegu verum sem við erum og skynjað okkur sem hluta af umhverfi okkar, af vistkerfi sem við erum háð og getum ekki lifað án? Getur slík reynsla kennt okkur að bera umhyggju fyrir náttúrunni, landslaginu, „landsleginu“ sem við erum ávallt syndandi í?